Venezuela çok değil, 20 yıl kadar önce Latin Amerika’nın en zengin ülkelerinden biriydi.
Ancak yıllar geçtikçe ekonomik durumu giderek düştü:
Aslında hikâye hiç de olumsuz bir başlangıca sahip değildi, Hugo Chávez’in başa geçtiği 1999 yılı ve sonrasında her şey iyiye gitmeye başlamıştı.
Uyguladığı politiklar bir yana petroldeki pahalılığı da arkasına alarak sosyal harcamaları artırdı, düşük gelir tuzağını aşma yolunda büyük bir adım attı.
Chávez yönetimi halkın tüketimde bulunduğu gıdaların fiyatlarının bir kısmını devletin üstlenmesini sağladı, buna sağlık harcamalarını da dahil etti.
2003 yılında, yönetimde olduğu dönem Chávez petrol işçileri grev yaptığında bir karar almıştı.
Eğitim ve dış ticarette de birçok ortaklık sağlandı, bir manada Venezuela içeride ve dışarıda ılımlı bir atmosferde yükselişe geçti.
Hugo Chávez 2013’te yaşamını yitirdi.
Petrol üretimi durduğunda piyasada para ihtiyacı oluştu fakat Chávez kesin emriyle piyasaya Bolivar sürülmemesini emretti. Yani bu noktadan sonra bir Bolivar’ın kaç Dolar edeceğine o karar verecekti. Bu karar petrol fiyatları yüksekken olumlu göstergeler arasında yer alsa da ekonomik dengesizliklerin kapısını da aralıyordu.
Maduro başa geçti ve sonra deyim yerindeyse tüm film geriye sarmaya başladı.
Çünkü 2014 yılında petrol fiyatları dibi gördüğünde Venezuela tamamen hazırlıksızdı.
O dönem belirli kişilere farklı kurdan Dolar satıldı, her şey iyice karmaşıklaştı. Sonunda yapılacak hamle kalmadığında piyasa serbest bırakıldı fakat ‘biraz’ geç kalındı.
Enflasyon önce üç, ardından dört ve bugünlerde beş haneye yükseldi. 40.000 civarında seyreden enflasyonuyla Venezuela’da artık birkaç ekmek almak için bile kucak dolusu para taşınıyor.
Venezuela’da asgari ücret ortalama 2.5 milyon Bolivar. 1 kilogram domates ise ortalama 1.5 milyon Bolivar’a satılıyor. Bir hamburger menüsü almak için 2 asgari ücret kazanan kişiye ihtiyacınız var, bir tanesi ancak yarım hamburger satın alabiliyor.
